Kaytranada'dan Elektronik, Funk ve Rnb Güzellemesi: 99.9%

Kaytranada'nın henüz 24 yaşında genç bir müzisyen olması insanda haset uyandırıyor. Kanada doğumlu, Haiti kökenli bu adam, şimdiden ülkesinin en prestijli ödüllerinden biri olan Polaris müzik ödülünü kazandı. Üstelik Grimes ve Carly Rae Jepsen gibi iki sükseli ismi geçmeyi başararak...

Öncelikle yılın en tatlı müzik videolarından biri olan Lite Spots'a göz atmanızı öneririm. Bir robotun başrolünde olduğu bu kadar güzel ve tatlı bir şey izlemeyeli çok oldu. (Chappie'yi izlemediğimi belirteyim.)

Kaytranada, bu albümünde oldukça geniş bir spektrumda geziniyor. Açılış şarkısı Track Uno, başlı başına güzel bir IDM eseri. Ama Kaytranada daha çok rnb sularında gezinmeyi seven bir adam. Yılın en iyi albümlerinden biri olan Frank Ocean'ın Blonde'u ile kıyaslamak yersiz olacaktır. Ocean kendini ciddiye alan bir adam, Kaytranada ise müziğinin olabilecek en tatlı hale gelmesi için özel bir çaba sarfediyor. Albümün en güzel şarkılarından biri olan Got It Good (Feat. Craig David) bunun en güzel örneklerinden biri. Dinlemeye doyamayacağınız bir şarkı. Üstelik çoktan unutulmaya yüz tutmuş Craig David'i görmek bile bende nostaljik bir etki yaptı. (En son lisede dinlemiştim herhalde.)

Yaz ayları için ideal bir albümdü muhtemelen, ben ne yazık ki kışın en soğuk günlerinde kendisi ile tanıştım. Together içinizi ısıtacak bir şarkı. Sonrasında gelen Drive Me Crazy ise albümün çeşitliliğinin ürünü olan bir hiphop şarkısı. Finaldeki gitar solosu gerçekten şaşırtıcı.

Weight Off ise güzel bir düzenlemenin ürünü. Davulları çok başarılı buldum. Özellikle dikkatle dinlenildiğinde şaşırtıcı ayrıntılarla dolu. Bu şarkının şaşırtıcı bir yanı da kompozisyondaki denge. 24 yaşında olmasına rağmen bu kadar tecrübeli yaklaşabiliyor olması şaşırtıcı. Kaç tane 20 yaşında müzisyen şimdiden Madonna'nın turnesinde en az 2 konsere ön grup olmayı başardı ki?

Glowed Up ise daha minimalistik sularda yüzen, albümün en iyi şarkılarından biri. Anderson Paak'in vokalleri ile birlikte hafif tembel ritmi iki müzisyenin de tam olmak istedikleri yerde durduğunu düşündürüyor. Son bir buçuk dakikası ise bambaşka bir şarkıya dönüşüyor ve zaten güzel olan şarkı beklenenden çok daha iyi bir şekilde sona eriyor.

Breakdance Lesson N.1 ise albümün en başarılı synthlerinden bir kısmına sahip, acayip bir synth şarkısı. Bu hali ile eski bir Daft Punk albümünde kendine yer bulabilirmiş. Yukarıdaki klipte de dinlediğiniz Lite Spots ise albümde misafir müzisyen olmayan az şarkıdan biri. Aslında Brezilyalı şarkıcı Gal Costa'nın "Pontos de Luz" isimli şarkısının remixlenmiş hali olduğunu düşününce bunun çok da doğru olmadığını düşünüyor insan. Merak uyandıran ise Kaytranada'nın bu şarkıyı nereden arayıp bulmuş olduğu.

Albümde 15 şarkı var. Hemen hemen her şarkının kendi başına iyi olduğunu düşünüyorum. Elbette bir albüm olarak en büyük kusuru da aslında burada. Bütünlüklü bir eserden ziyade, genç bir müzisyenin kendini kanıtlama çabasını dinliyorsunuz. Kendini oldukça da iyi kanıtlıyor aslında. Bu kadar genç yaşta böyle bir DJ'lik yeteneği, bu kadar iyi bir kulak zor bulunur. Kanada'nın en ümit vaadeden elektronik müzik adamlarından biri olacağını söyleyebilirim.

Barbarların İstilası, Karanlık ve Ölüm

Böyle yazıları artık daha az yazdığımı fark ediyorum. Sanırım gerçek hayatta bu kadar mutsuzken, buraya da bunu taşımak istemiyorum. Burada sevdiğim şeylerden bahsetmek istiyorum, sanki hala hayatta kalmak için bir sebep varmış gibi. Kendimi kandırıyorum elbette, ama herkes biraz kendini kaldırıyor. Bir ülkede haftada 3 büyük olay olduğunda (2 patlama ve 1 suikast) o ülkede her şey kontrolden çıkmış demektir. O ülke yokuştan aşağı doğru, uçuruma doğru sürükleniyor demektir. Ben böyle düşünürdüm yani, Türkiye stabil bir ülke iken ve haberlerde bambaşka ülkelerin bu haberlerini gördüğümde. Şu an Moritanya, Nijer ya da aklınıza gelebilecek herhangi bir geri kalmış ülkeyle nasıl bir farkımız var? Ülkenin diğer yüzde 50'si mü tutuyor hala bu ülkeyi ayakta?

Alışmak da istemiyor insan, tam olarak da alışamıyor zaten. Bir miktar alışabiliyor. Gerçekten bütün bir toplumum aklını kaçırmasını izliyor gibiyim. Gerçekliğini kabul etmekte zorlanıyorum. Hitler öncesi Alman toplumunu anlamakta hep zorlanmışımdır. Haneke'nin Das Wiesse Band filmi bu konuda zihnimi açmıştı mesela. Toplumun yozlaşmışlığı üzerine düşünmüştüm oldukça. Türk toplumunun şu halini daha az yozlaşmış görmüyorum. En ahlakçı geçinenlerin en pis şeyleri yaptığı, tacizin ve tecavüzün sıradanlaştığı, modern köleliğin sorgulanmadığı, insan hayatının hiçbir değere sahip olmadığı fikrinin herkes tarafından kabul edildiği ve kitlelerin kendilerine ezberletilen cümleleri tekrarlayıp durduğu bir toplum. FETÖ, Kılıçdaroğlu, Cehape, Batı'nın oyunları, CIA vb... kelimelerin bolca kullanıldığı, beyinsiz bir toplum. Beyinsiz diyorum çünkü gerçekten insanların beyinlerini ve sorgulama kapasitelerini bir takım yayın organlarına ya da üst mercilere bıraktığı, böylece düşünmek için enerji harcamak zorunda kalmayacakları bir toplum bu. İnsanların kendini kullandırmak, sömürtmekten gocunmadığı, olan biteni görmek bir yana sadece kötülüklere alet olduğu bir toplum. Buna halk bile demek istemiyorum, çünkü Türkiye artık kendini bir halk olarak görebilecek durumda değil. Elbette bu bir süredir başımızda olan ve ahlaksızlığı, insanların en karanlık arzu organlarını gıdıklayarak kural haline getiren insanların bunda payı büyük.

Rus büyükelçisi öldürüldü, hem de ne kadar doğru olduğunu bilemediğimiz ama sadece öfke pompalayan haberlerin etkisi ile beyni yanmış bir adam tarafından. Polis olduğu söylenen bir adam tarafından. IŞID binlerce insanı öldürdü, TAK yüzlerce insanı öldürdü, FETÖ de öyle. Birini ya da öbürü suçlamak ve diğerine içten içe hak vermekten, sadece kendi işimize gelen ölümlere üzülecek bir ruh hallini benimsedik. Bir Rus'un ölümü diğerlerinden daha önemli değil elbette, en azından masum insanlar söz konusu olduğunda. Ama ülkeyi daha derin bir batağa sürükleyeceği ve muhtemelen geleceğimizi karartacağı kesin.

Bir gün iş işten geçtiğinde, bütün huzurlu günlerimizi unutacağız ve travmalar ardı arkasına gelecek. Tarih elbette olan biteni temize geçtiğinde, gelecek nesiller gerçekte ne olmuş bunu görecek. Ama biz çoktan ölmüş olacağız ve ne kadar vatansever, zeki, dahi, çalışkan olduğumuzun bir önemi olmayacak çünkü söz konusu ölüm içgüdüsü olduğunda, zekanın hiçbir önemi kalmıyor. Ölüm bir çoban ile bir profesörü beraber alıyor. Üzülüyorum çünkü bazen bu olan biteni görmeden, tüm dünyaya ve yaşadığım ülkeye inancım yok olmadan önce ölmüş olmayı diliyorum. En azından mutlu olabilirdim, insanlara dair bir umuda sahip olarak ölebilirdim. Ama sadece insanların iğrenç varlıklar olduğunu ve bir tür yok olmamızın diğer canlılar için hiç de fena olmayacağını düşünerek öleceğim.

Hiçbir zaman anlamayacağım, bir insanın başka bir insanı, doğduğu topraklar, inandığı kutsal varlıklar ya da para için öldürmeyi nasıl başardığını. Hala anlayamıyorum zaten. Dünya olduğu gibi fazlası ile zor ve acı dolu. Biz ise sadece daha korkunç hale getiriyoruz. Barbarların istilası başladı ve bunu durdurmak için topluca ölmek dışında yapabileceğimiz bir şey gelmiyor aklıma.

Kanye West - The Life of Pablo (2016)

Bu albüm hakkında bir şeyler yazmak için çok geç kaldığımı biliyorum. Nedense bir şekilde geriden takip ediyorum bu sene güzel albümleri. 2016 müzik açısından ne kadar aşmış bir yıl olduysa, hayatım açısından da o kadar kötü bir yıl oldu. Çoğu zaman müzikten zevk alacak birkaç adet dopamin molekülü bulabildiğime şaşırıyorum.

Kanye West tüm albümlerini istisnasız dinlediğim az müzisyenden biridir. Hip hop benim için en itici müzik türü iken (ki aslında bu metaldi ve öyle kalacak gibi görünüyor.) Kanye daha önce kimsenin yapamadığını yapmış ve College Dropout ile beni "ritimle konuşan adamlar" önyargısından kurtarmıştı. Hiphop, pop müziğin herhangi bir alt başlığı gibi inanılmaz düzenlemelere, hikayelere, melodilere sahip olabiliyordu. Kanye'nin ilk 3 albümü oldukça kusursuz işlerdir. Bazıları Graduation'ı pek sevmez ama ben en iyi albümlerinden biri olduğunu düşünüyorum. Üstelik kısmi hayalkırıklığı yaratan 808s&Heartbreak'in popsu atmosferine bir hazırlık da teşkil ediyordu. Tabi sonrasından tüm zamanların en iyi albümlerinden biri olarak rahatlıkla kabul edilebilecek My Beautiful Dark Twisted Fantasy geldiği için bu aralar artık şikayet edecek kimse bulamazsınız. Sonrasında gelen Yeezus ise bir nevi geri adım gibiydi, ama tamamen bambaşka bir müzik türüne dönmüştü Kanye. Bu açıdan geriye dönüp tüm kariyerine baktığımda, birbirinden farklı şeyler denemeyi alışkanlık haline getirmiş cesur bir adam görüyorum. Kanye'nin müziği gerçekten mutfaktan oluşuyor. Mükemmel düzenlemelerin adamı ve kulağı o kadar iyi ki ölümcül bir melodiyi onun kadar iyi yakalayabilen çok fazla rapçi görmedim. Neredeyse varolan bütün müzik türleri arasında özgürce gezindi, hep kendini ve özel hayatını anlattı. Bunaltıcı derecede narsisist olmasına rağmen asla sıkıcı hale gelmedi. Eksik yanlarını kapatmak için yarattığı grandiyöz kendilikle yeri gelince dalga geçmesini de bildi.

Life of Pablo'nun bunların üstüne, benim tarafımdan bu kadar geç dinlenmesinin sebebi, hem 2016'nın berbat bir yıl olması, hem de albüm hakkında kötü yorumlar okumuş olmam. Pitchfork bir şekilde 9.0 vermişti ama onların Kanye'yi nikahlarına alacak kadar sevdiklerini bildiğimden pek objektif bir puanlama olmadığını düşünüyordum. Yıl sonu listelerinde klibini izleyip, sonrasında bağımlısı olduğum "Fade" olmasa, bu albümü kim bilir ne zaman dinleyecektim. Şimdi söyleyebilirim ki, iyi ki dinlemişim. Yılın en güzel albümlerinden birini az daha kaçırıyordum.

Tek tek şarkıları anlatmak gibi bir işe girişmeyeceğim. Pablo'nun hangi pablolar olduğu ile ilgili klasik cümleler kurmayacağım. Ekşisözlükte bunu benden daha iyi yapan insanlar olmuş, ben de onları ilgi ile okudum. Yine de birkaç bir şey söylemek istiyorum.

Kanye sanırım bu albümde bugüne kadarki en kusurlu prodüksiyonunu ortaya çıkarmış, ama bir şekilde bu asla batmıyor. Aşırı maksimalist kusursuzluğunu bir kenara bırakması bile güzel. Ortaya tek tek şarkılarını severek dinleyeceğiniz bir albüm çıkmış, bir konsept albüm yerine. Açılış şarkısı "Ultralight Beam" gerçekten güzel bir şarkı mesela, gospel havasına sahip oldukça "feel good" şarkısı. Kanye hayatının ne kadar yolunda gittiğini çok tatlı bir şekilde ifade etmiş. (Pitchfork'un yılın şarkısı ödülü elbette abartı.) Sonrasında gelen Father Strech My Hands Pt. 1 ve Pt. 2 nostaljik sözleriyle oldukça dokunaklı, müzikal anlamda da şahane eserler. Özellikle Pt. 2'nin birden 90'lar latin popuna göz kırpan ritmi şaşırtıcı. Tekrar dinlenebilirliği oldukça yüksek. Auto-tune kötüye kullanımı da burada daha mantıklı düzeye inmiş görünüyor.

Famous ise bence kesinlikle klasik bir pop şarkısı değil. Elbette kendine MBDTF'de de yer bulabilirmiş. Rihanna elbette bu şarkıda adeta bir görev adamı gibi vokalini teslim etmiş. Zaten o olmadan bir Kanye albümü olabilir mi emin değilim. Özellikle Nina Simone coverı yaptığı kısım epey iyi. Yıl sonu listemde olacağını düşündüğüm bir şarkı. Çünkü gerçekten zıt duygular arasında geçiş yapıyor. Kanye'nin bu albümü çoğu zaman epey thug-life tadında giderken, inanılmaz tatlı bir havaya bürünüyor. Oğlu Saint doğduğundan beri böyle bir ruh halinde sanırım.

Feedback'in endüstriyel sample'ı, Lowback'in nostaljisi, I Love Kanye'nin komedisi, Waves'in tekrar düzenlenmekten bir hal olduğu haberleri (ve Chris Brown'ın beğenilmeyen vokalleri) falan derken albüm geçip gidiyor. Highlights ve Freestyle 4 ise erken erişim oyunları gibi, daha çok üzerinde uğraşılması gerekirken yarım bırakılmış şarkılar gibi duyuluyor. Neyse ben daha çok bayıldığım kısma odaklanacağım.

Albümün FML ile başlayan birkaç şarkısı epey epey epey iyi. Standart pop bir Kanye albümü dinlediğimi düşünürken kendimi oldukça dokunaklı bir atmosfer içinde buldum. Sanırım benim eskiden beri sevdiğim Kanye West, hep bu hüzünlü noktalara dokunan adam. Never Let Me Down, Homecoming ya da Through the Wire'ı yapan adam. FML tüyler ürpertici bir opera gibi ilerlerken modunuzun yavaşça huzurlu ortamdan uzaklaşıyor ve West'in dev kendiliğinin içinde gizlediği kırılgan kısımlara girmeye başlıyorsunuz. The Weeknd'i de hiç sevmem ama bu şarkıda olmuş. Mükemmel bir şarkı ama daha da iyisi pek yakında duruyor (Wolves). Real Friends aynı moodu devam ettiren ağır bir şarkı. Tabi şarkının adının da epey dışa vurduğu gibi, "Gerçek dost mu, o da ne?" modunda ağladığı bir şarkı olmasına rağmen Silent Hill müziklerinden sample'lanmış gibi bir his veriyor. Sonrasında da albümün en güzel şarkısı olduğuna sonunda ikna olduğum Wolves geliyor.

Wolves'u şimdiden yıl sonu listemde güzel bir yerde görebiliyorum. Hatta az önce yukarıda saydığım hüzünlü Kanye klasikleri arasına koyuyorum. Auto-tune bile zerre rahatsız etmiyor beni. Huzuru bulmuş Kanye West'in bile yaşadığı kaybetmek korkusu bu kadar iyi anlatılamazdı. Kavinsky'nin Nightcall'u ile aynı kurt seslerini sample'ladığı (ve autotuneladığı) için ayrıca şaşkınlık yaşadım. Arada Sia da giriyor ve yine Rihanna gibi, konuk sanatçı olarak görevini yerine getiriyor. Ama tabi Kanye'nin konuklarına seçtiği yerler her zamanki gibi oldukça isabetli. Wolves ilk dinleyişte pek hakkını verebileceğiniz bir şarkı olmayabilir, ama biraz içinizde büyümesini bekleyin. Frank Ocean bu şarkının outro'su da sayılabilecek olan 38 saniyelik bir Frank's Track söylüyor. Evet, adı bu. Adam yerin hazır demiş gibi.

Fade veya No More Parties in L.A. gibi süper şarkıları yazmak bile istemiyorum, zira onlar çoktan internet aleminde fazlası ile toz kaldırdılar. Ben sadece bunu yakalamak için çok geç kaldım. Kanye West yılın en iyi albümünü yapmamış, ama en "yeniden dinlenebilir"ini yapmış olabilir. Bu açıdan diğer albümleri için de geçerli olan bu durum, bütün egoizmine rağmen nasıl da işinin hakkını verdiğini gösteriyor. Kanye yapsın, biz daha uzun yıllar dinleyelim. Kardashian ve çocuklarla mutlu bir ömür diliyorum kendisine.

Hearthstone Güncesi: Gadgetzan Legendary'lerine Ayrıntılı Bir Bakış Pt. 4

Bölüm 1

Bölüm 2 

Bölüm 3

Seriyi yazarken en önemli legendary'lerden birini unuttuğumu fark ettim: Kazakus. Şu ana kadar elime 3 adet MSoG legendary minion'ı geçti ve bir tanesi kendisi. Ne kadar iyi bir kart olduğunu, ne kadar işime yaradığını anlata anlata bitiremem. Inkmaster Solia da bulabilirsem, rank 10 ve üzerine çıkmak pek zor olmayacak.

Kazakus

Bu kartı ne kadar övsem azdır. Blizzard'ın dehasının ürünü olan bu kartın ne gibi artıları olduğunu anlatayım. Öncelikle sadece 4 manada kullanılabiliyor. Bu da onu Brann Bronzebeard için mükemmel bir arkadaş haline getiriyor. Genelde önceli el Brann'i yaşatmaya çalışıyorum ve bir adet 5 manalık bir adet de 10 manalık büyü yapıyorum. Çoğu zamanda removal yerine geçebilecek "deal x damage to all minions, ressurrect x minions" kombosu yapmaya çalışıyorum. Kazakus'u kullanabilmek için deckinizde her karttan bir adet bulundurmak zorundasınız. Bu nedenle mage olarak oynayacaksanız mesela Flamestrike veya Blizzard gibi büyülere denk gelme ihtimaliniz azalacak. Bu açıdan size inanılmaz bir kaynak sağlıyor. Tabi büyüyü ihtiyacınıza göre kendiniz üretebilirsiniz. Warlock iseniz demon summon edebilir, Priest'seniz minionlarınızın sağlık seviyesini arttırabilirsiniz. Sanırım Kazakus'un zayıf olduğu tek class Rogue, çünkü Beneath the Ground büyüsü sayesinde deckinize 3 adet Nerubian kartı sokuyor. Bu sayede Reno Jackson'ı da bu kart ile birlikte etkisiz hale getiriyor. Ama bunun dışında sizi zor anlarda düzlüğe çıkaracak dev bir kart. (5/5)

Sergeant Sally

İlk bakışta çok matah görünmeyen bu kart, aslında eşi benzeri olmayan bir removal olarak işlev görüyor. Hele Warlock iseniz sınırlı sayıda removal büyüsüne ulaşım imkanınız olduğundan, bu karta Power Overwhelming vererek rakibinizin bütün minionlarını kolayca temizleyebilirsiniz. Tabi güzelliği diğer Warlock kartları gibi kendi minionlarınıza zarar vermiyor olmasında. 3-4 manalık bir Flamestrike gözüyle de bakabilirsiniz. (3.5/5)

Shaku, the Collector

Shaku, son zamanlarda popüler olmaya devam eden Burgle rogue için üretilmiş bir kart. Bu deck dışında ne kadar faydalı olacağı konusunda şüpheliyim. Stealth özelliği size en azından 1 kart sağlayacağını garanti ediyor. Diğer yandan statlarının biraz düşük olduğunu düşünüyorum. Muhtemelen yerde 1 el kalacak bu kart, elbette uygun deckte israf olmayacaktır ama bu expension'ın zayıf legendary'lerinden biri olacak. (2.5/5)

Geriye yalnızca 3 legendary kaldı. Onları da serinin son bölümüne kaldılar.

Not: Bu yazı yazılırken Kanye West'in dinlemekte çok geç kaldığım ve eleştirmenlerin olumsuz yorumlarına rağmen başarılı bulduğum "Life of Pablo" albümünü dinliyordum.

Hearthstone Güncesi: Gadgetzan Legendary'lerine Ayrıntılı Bir Bakış Pt. 3

Bölüm 1 için buraya tıklayın.
Bölüm 2 için burayı tıklayın.

Son günlerde gerçekten "Kazakus secret freeze mage deck"'imle 17-13 rank arasını ele geçirmiş Jade Druid'lerle boğuşmaktan oyundan zevk alamaz oldum. Metanın tekrar dengeye gelmesi belli ki biraz vakit alacak, bu süre zarfında olabildiğince az oynamayı düşünüyorum. Nerflenmesi gereken kartların başında 1 manalık druid secret'ı geliyor. Oyunun sonuna doğru kendi kendinin 3'er kopyasını çıkarması ile birlikte çin seddi gibi golemleri önünüze döşüyor.

Neyse legendary incelemesine kaldığımız yerden devam edelim.

Madam Goya

6 manalık bir minion için oldukça düşük statlarına rağmen madam goya gerçekten işe yarayabilir mi? Kullanışlı olabileceği birkaç durum aklıma geliyor. Bunlardan ilk özellikle Kazakus ya da Reno Jackson gibi anahtar kartları tekrar dolaşıma sokabilecek olması. Bu açıdan kendi kendine Entomb yapma kartı olarak da görülebilir. Bunun dışında 6 manada kullanılması durumunda deck'inizden Ysera, Y'Shaarj ya da Malygos gibi bir kartı yere koyabilir ki bu otomatik olarak oyunu kazandığınız anlamına geliyor. Ama yüzde 90 durumda bu kadar şanslı olmayacağınızı söyleyebilirim. Bu da Madam Goya'yı tasarımı en güzel ama bir yandan en rastlantısal kartlardan biri haline getiriyor. Belki statlarını biraz daha yüksek tutsalardı daha tercih edilir olurdu. (3/5)

Mayor Noggenfogger

Bu expansion'ın en orijinal kartı karşınızda duruyor. Bir çeşit misdirection jeneratoru gibi işleyen Mayor'un farkı kendi minionlarınıza vuramıyor oluşunuz. (Animasyonu sadece görsel amaçla bu mümkünmüş gibi gösteriyor.) Mayor rakibinizin size saldırmaya korkacak hale getirebilir. Yerde 3 veya üzeri minionınız varsa bu daha da tedirgin edici. 10 manalık bir Pyroblast'ı size atmaya çalışırken yerdeki 1/1'lik miniona harcama ihtimali de, elindeki 5'lik Arcanite Reaper'ı size vurmaya çalışırken 7'lik bir miniona kafa göz dalmak zorunda kalmaları ihtimali de yüksek. Bu açıdan faydalı gibi görünse de yukarıda 9 mana olduğunu gören herkes bir şekilde bu kartın sadece eğlence amaçlı kullanılması gerektiğine ve aklı olanın deck'ine koymayacağına ikna oluyordur. Mayor eğlenceli bir kart ama tempo kaybınız o kadar büyük olacak ki sonrasında toparlamanız zor. (2.5/5)

Patches the Pirate

Blizzard gerçekten mi? Bu kartı mı bize reva gördün. Pirate serisinden oldum olası hoşlanmadım. Bu kart da doğru bir kombo ile oldukça işe yarayabiliyor. Oyunun başında kullanmanız durumunda yerde 1/1lik bir tempo kazancınız oluyor. Diğer yandan bu kartı Rogue olarak kopyalamazsanız bir böcek gibi ezilip gideceği de ortada. Pirate Warrior ya da Rogue değilseniz kullanmanız sadece kart israfı olacaktır. Blizzcon'da süper bir kartmış gibi tanıtılması aklıma geliyor da, hala anlayamıyorum. (2.5/5)

Raza the Chained

İşte Priest'in hakettiği muhteşem kart. Bu kart o kadar güzel ki, yere indiği andan itibaren tempo avantajı sonsuza kadar size geçmiş demektir. Tıpkı Justicar Trueheart gibi bu etkiyi ortadan kaldırmanın tek yolu Dirty Rat gibi bir şey kullanıp battlecry etkisini by-pass etmek. Yoksa hele Justicar da atılmışsa, bedavadan 4 health hele de Auchenai Soulpriest ile bedavadan 4 hasar vurmak da mümkün. Hele shadow forma geçerseniz ortalığı dağıtırsınız. Üstelik 5 manaya 5/5'lik statıyla bile yerde önemli bir yer kaplıyor. Priest decklerinin vazgeçilmezi olacağı kesin. Şu an en çok aradığım legendary oldu bile. (5/5)

Dipnot: Bu yazının yazımı sırasında M.I.A. - Borders ve Kanye West - Fade dinlenmiştir.

Hearthstone Güncesi: Gadgetzan Legendary'lerine Ayrıntılı Bir Bakış Pt. 2

İlk bölüme buradan ulaşabilirsiniz.

Şimdilik MSoG'dan çok keyif aldığımı söyleyemem çünkü meta aniden Jade Golem druidleriyle dolup taştı. Bu türe face gitmek dışında bir çözüm bulabilmiş değilim. Freeze mage'imle bile zorlanıyorum. Sanırım Jade spell'leri biraz nerflenecektir. 1 manaya dev golemler atmak oyunun sonuna doğru çok kolaylaşıyor ve kazanmanızı imkansızlaştırıyor.

Neyse, yine bir nöbet gecesi kaldığım yerden devam ediyorum.

Inkmaster Solia

Inkmaster Solia, benzerlerini ilerleyen kartlarda da göreceğimiz bir özelliğe sahip. Büyücü ekibimizin ana kartı olan Kazakus'a yardımcı bir Mage kartı gibi görünüyor. Solia aslında göründüğünden daha çok işe yarayabilecek bir kart. Blizzard, belirgin bir şekilde büyücü grubunu tıpkı Reno Jackson deck'leri gibi "highlander" formatta hazırlamamızı istiyor. Deckinize her karttan bir tane koymak elbette büyük bir risk, çünkü istediğiniz kartın elinize gelmeyeceğini ve daha çok yaratıcılığınızı kullanmak zorunda kalacağınızı söyleyebilirim. Çoğu zaman elinizdeki malzemelerle harikalar yaratmanız gerekiyor. Solia, Kazakus'u 4. elde attığınız takdirde yaptığınız 10 manalık büyüyü, ya da Pyroblast gibi 10 manalık abartılı bir büyüyü bile 0'a atmanızı sağlarken size ciddi bir tempo avantajı kazandırıyor. Özetle Kazakus-Reno Jackson'lı decklerde fazlası ile kullanışlı ve kesinlikle dust'a dönüştürülmemesi gereken bir kart. (4/5)

Knuckles

Goril ailesinin yeni legendary üyesi Knuckles, 5 manaya göre oldukça sıradan statlarıyla ilgi çekici olmaktan uzak. Hunter için yeri temizlerken bir yandan face gidebilme şansı vermesi nedeniyle elbette facehunterların ilgisini çekecektir ama 5 mana zaten agro bir oyun için oldukça ileri bir aşama sayılır. Bu açıdan Knuckles, ortalama değerde bir minion ve çoğu zaman arzulanan etkiyi göstermeyecektir. Olur da oyun bir şekilde uzarsa ve yer ufak tefek minionlarla dolu olursa elbette faydalı da olabilir. Yine de çok çarpıcı bir kart değil ve hunter için ortalama bir legendary kartımız daha oldu. Sanırım zaten King Krush dışında da elle tutulur legendary kartı olmadı zavallı Hunter'ın. (3/5)

Krul the Unshackled

Hepimiz biliyoruz ki, Demon'lar en sevilen minion türü değil. (Pirate'lar kadar da kötü değiller o ayrı mesele.) Çoğu zaman sadomazo davranışlar sergiliyen bir minion tipi olan demonlar genelde birbirilerine çok yardımcı olmuyorlar. MSoG ile bu biraz değişti, artık bütün demonlara +1/1 veren kartlarımız da var. Blizzard elbette insanları daha fazla demon kullanmaya özendirmeye çalışıyor. Krul, bu konuda çok başarılı bir kart bence. Yine Kazakus gibi, her karttan bir tane olması şartı koşarak, bol demon'lı bir deckin, Deathwing, Dragonlord'u olmaya hazır. Üstelik bu bir deathrattle değil, yani rakibinizin yapacak pek bir şeyi yok. Koyun veya kurbağa yapsa bile yere inecek 2-3 demondan kurtulmak için iyi bir alan büyüsü atmak gerekecek. Ben oldukça başarılı ve oyun bitirici buldum. Adeta Warlock için bir N'Zoth. (4/5)

Kun the Forgotten King

İşte bu expension ile gelen en iyi kartlardan biri, muhtemelen Cenarius'u geçebilecek kalitede bir legendary var karşımızda. İki seçenek sunuyor olması şu anlamda önemli, eğer topdeck olarak çekerseniz de en azından 10 armor alıp bir el daha hayatta kalabilirsiniz ama eğer eliniz minion doluysa çok büyük bir avantaj sahibisiniz artık. Attığınız anda tekrar mana kristallerinize sahip oluyorsunuz. Bu kartı Aviana ile birlikte kullanırsanız rakibiniz için oyun bitmiş demektir. Yeri kocaman kartlarla kaplayabilir ve sanırım Brawl ya da DOOM dışında hiçbir şeyle mücadele edilmez hale getirebilirsiniz. 7/7'lik bedeni ise bedavaya attığınızı düşününce çok iyi. Bunu bulup da kullanmayan Druid düşünemiyorum. Kraftlamak için de oldukça ideal bir kart. (5/5)

Bu yazı yazılırken acil serviste 3 farklı hasta tarafından bölündüm, arkada ise Aphex Twin çalıyordu. Yarın devam etmeyi düşünüyorum. Sizin de dikkatinizi çeken kartlar varsa yorumlarda paylaşabilirsiniz.

Westworld Bölüm 10: İki Taraflı Akıl

Westworld'ün çok merakla beklenen finalini pazartesi günü izleme fırsatı buldum. (Yine de yoğunluktan ancak yazabiliyorum.) Son bölümlerle ilgili karışık hislerimi daha önce burada ve şurada ifade etmiştim. Okumaya vakti olmayanlar için de şöyle özetleyebilirim: Dizi ritmini kaybediyor, yavaşça yüzeyselleşiyor, çözülmesi gereken bir bulmacaya dönüşüyor ve gerçekten peşinde olduğu felsefi metinleri terk ediyor. Açıkçası benim bir diziyi artık kafamda oluşan soruları cevaplaması için izlemem gibi bir durum söz konusu değil, bunu üniversite yıllarımda Lost ile yaptım ve bunun pek de iyi sonuçlar vermediğini sağır sultan bile biliyor.

10. bölüm, Jonathan Nolan tarafından yönetilmiş olması ve 90 dakikalık uzun metraj süresi ile oldukça ümit vadediyordu. Son bölümlerde iyice kabız bir hal alan olay örgüsünün çözümlenmesini finale bıraktıklarını tahmin ediyordum. Tahmin edemediğim ise, gerçekten bu kadar kapsamlı bir final bölümü yapacaklarıydı. Ben 2. sezona devam etmek konusunda bile ince bir şüphe duyarken, final bölümü bana cevabımı verdi. Çıkıp da bugüne kadar izlediğim en iyi final bölümü falan diyecek değilim. (internette böyle yorumlara bolca denk geldim.) Dizinin neredeyse ilk sezon boyunca ortaya attığı bütün soruları cevaplama çabasını ve bunu gayet de iyi başarmasına saygı duydum. Ama benim asıl sevdiğim kısmı kesinlikle bu değil.

Önceki yazılarda bahsettiğim ve bir kısmını yazma gereği bile duymadığım (Dolores=Wyatt) bilmeceler tam tahmin edildiği gibi çözüldü. Elbette dizinin bilmece çözmece olmamasını sağlayan da bu sıradaki muhteşem yönetmenlikti. Kurgunun drama dozu çok başarılıydı. Sezonun ortasından beri tahmin ettiğim siyahlı adam ve William'ın aynı kişi olması mesela, çok tatlı bir geçiş sekansı ile bize sunuldu. Özellikle William'ın aynı olayları defalarca nasıl yaşadığı, aradan geçen yılların onun duygularını yozlaştırıp onu güç manyağı bir canavara dönüştürdüğünü izlemek etkileyiciydi. Aynı şekilde Dolores'in onu kurtarmaya gelecek aşkını anımsaması ama karşısında onu öldürmeye çalışan kişi ile aynı kişi olması gerçekten üzücü ve etkileyiciydi. Dolores her bölüm gıcık olma sınırında gezdiğim bir karakter olarak final itibariyle sempatimi kazanabildi.

Dizinin en çok ilham aldığı filme bir dönmek istiyorum finalin de şerefine. Blade Runner. Ridley Scott'ın başyapıtı, gerçekten bugüne kadar yapılmış en iyi 3 bilimkurgu filminden biridir. Ele aldığı konuyu derinlemesine işlemesi, sadece düşünsel değil duygusal dünyanıza da hitap etmesi, oyunculukları ve müzikleri, neredeyse odanızda hissedeceğiniz derecede yoğun atmosferi ile sonsuza kadar izlenecek bir eser. (Bu yüzden de gişede batmış olması şaşırtıcı değil.) Blade Runner'la ilgili en etkileyici detaylardan biri şuydu tabi: Adamımız artık kontrolden çıkmış androidleri öldürmekle görevlendirilmişti, ama kimin android olduğunu anlamak oldukça zordu. Bu yüzden bir test yaptırmak gerekiyordu. Androidlerin ise bir gezegendeki madenlerden kaçıp dünyaya geldiklerini düşünecek olursanız film ilerledikçe kendinizi taraf değiştirirken buluyordunuz. Bir noktada tek tek ölen androidlere acımaktan, filmden zevk almak imkansız hale geliyordu. Sadece köle olmak için yaratılan bu yarı-canlı varlıkların hayatlarının son günlerini özgür geçirme çabaları asıl kahramanların onlar olduğunu söylüyordu.

Westworld sonunda bana bu hissi vermeyi başardı. İlk bölümlerde daha yoğun hissettiğim o sempatiyi sonuna kadar hissettim. Maeve'in gereksiz kanlı ve aksiyonlu kaçış bölümleri bile bunu bozamadı. Dolores'in başkaldırışı, lab'da incelenen (ve cinsel olarak istismar edilen) Hostların kanlı intikamı gibi sahneler gerçekten olması gerektiği gibiydi. Son sahne itibariyle insanlara yönelik ciddi bir soykırım gerçekleştiren Host'lar yıllardır çektikleri eziyetin intikamını alıyor ve Westworld'un bir pazarlama harikası değil de kendilerine ait bir dünya olduğunu göstermek istiyorlar gibiydi.

Önümüzdeki sezon bizi neler bekliyor? Tahminlerim çok olağandışı değil. Ford'un ölmediğini, ölenin bir kopya olduğunu düşünüyorum. Dolores'in gerçekten başkaldırının merkezinde olacağını ve daha önemli roller oynayacağını, yanına Teddy'yi alacağını düşünüyorum. Sonradan Ford tarafından kaleme alındığını öğrendiğimiz Maeve'in kaçış planının geri sekmesi üzerine ikinci sezon çekirdek anılarına kazınmış kızını arayışına tanık olacağımızı düşünüyorum. Maeve'in doğası ile en çok yüzleşen karakter olması ile birlikte kızını bulması durumunda gerçekten bir yandan isyan etmeye çalışan bir yanda da robot olmanın kaçınılmaz kurallarına karşı koyamamasının onu ne kadar yaraladığını göreceğiz bence. Siyah giyen adamın ise gelişmelerden memnun olduğu ortada, vurulmuş olmasına rağmen. Gerçekten hayal ettiği Westworld'e, Arnold'ın yaratmak istediği direnişe şahit olduğumuzu düşünecek olursak 2. sezon gerçek bir çatışma ortamında geçecek. Robotlar ve insanların yüzlerce filme konu olmuş savaşını bir kere de Westworld üzerinden izleyeceğiz. Bu bence dizinin aslında ancak heyecan verici hale geldiğini gösteriyor.

Ne yazık ki 2. sezon 2018'de gelecekmiş. Açıkçası eğer düzgün bir senaryo ve yine 100 milyon dolar gibi bir bütçe ile karşımıza çıkacaklarsa seve seve beklerim. Bu sürede Nolan ve Lisa Joy bu sezonki hatalarından dersler çıkaracak ve daha akıcı bir sezon ile geleceklerdir. Game of Thrones gibi, Westworld de yıllarca beklediğimiz ve çıktığı gibi 2 ayda tükettiğimiz dizilerden biri olacak.

Dipnot: Antony Hopkins'e daha çok uzun ömürler diliyorum. Bu bölümde gerçek olmadığına inansam da öldüğünü görmek üzücüydü.

Dipnot 2: Bölümün adı olan "Bicameral Mind", beynin iki taraflılığı anlamına geliyor. Bu eski teoriye göre insan beyni konuşan ve düşünen, bir yandan da emirlere istemsiz olarak uyan 2 bölüme sahip. Bunun Host'ların (ve aslında insanların da) yaşadığı dualizm hakkında güzel bir örnek olduğunu düşünüyorum. Aşağıdaki şekil de belki dizinin ele aldığı konuyu anlamaya biraz yardımcı olur.

Hearthstone Güncesi: Gadgetzan Legendary'lerine Ayrıntılı Bir Bakış Pt. 1

Sonunda uzun süredir beklenen ve oyunun mekaniklerini oldukça değiştireceği beklenen Mean Streets of Gadgetzan (MSoG) geldi ve hepimiz bir süredi biriktirdiğimiz altınlarımızla ve oyunun cimrilikler verdiği 6 paketi açıp birkaç legendary'ye rastlamak için dua ettik. Ben 24 pack açtım ve çok mutluyum ki Kazakus'a denk geldim. Normalde pek şanslı biri değilimdir ama bolca Epik de buldum ki bu açıdan memnunum. Ama diğer yandan bir anda dolaşıma giren 132 kartı nasıl hazmedeceğimi bilemedim. Nasıl bir deck kurmak lazım diye düşünüp duruyor insan. Elbette Kabal ailesi Reno Jackson tadında highlander deckler, Grimmy Goon ailesi silah ve minionları upgrade eden sistem üzerine kurulu deckler ve Jade ailesi de artık meşhur olmuş Jade Golem sistemi ile karşımıza çıkacak gibi görünüyor. Ama kulağa geldiğinden çok daha zor, dengeli bir deck yaratmak.

Tabi açılan pack'ler aynı kartlarla dolu olunca (çok şükür Blizzard ilk günkü bug'ı düzeltti.) elimiz dustla doldu. Şimdi yeni bir legendary yapmak için acele etmemeli diye düşünüyorum, biraz daha beklemeli. Yaptığınız legendary 1 ay sonra size bir packten çıkabilir. Yine de çıkmasını isteyeceğiniz ya da görür görmez kırmak isteyeceğiniz legendaryleri birbirinden ayırmak için genel bir bakış atmak istedim. Alfabetik sırayla gideceğim.

Auctionmaster Beardo

Bu kart, hearthstone top decks sitesinde 5 üzerinden 2.2 ile en düşük puana sahip legendary olabilir. Nereden baksanız kullanışsız gibi görünüyor, ama şu açıdan da bakmak lazım. 3 mana 3/4lük bir minion zaten fena değil, üstelik Coin kartını saklarsanız 2 kere hero power kullanmak kolay ama çok uzun bir ömrü olmayacağı ve erken oyun için üretildiği de belli. Belki kontrol Mage tarafından 1-2 manalık basit büyüler arasında kullanılabilir ya da daha sonra adı geçecek olan yeni Priest kartı olan Raza, The Chained ile güzel bir ikili olabilir. (Raza oyunun kalanı boyunca hero power'ı 0 manaya atmanızı sağlıyor.) Warrior da Shield Slam için kasabilir, sonuçta büyüleri oldukça ucuz. Onun dışında tavernlerde falan göreceğimiz bir kart. (2/5)

Aya Blackpaw

Aya, Jade ailesinin üçlü classs legendary'si. Yani oyundaki ağır toplardan biri olması gerekiyor. Şu haline bakıldığında oyuna girerken ve çıkarken arkasında bir minion bırakıyor olması başlı başına iyi. Bir de bu minion'ın tahminen 4/4 ve 5/5 şeklinde olacağını da akılda tutmak lazım. (Öncesinde başka Jade Golem kartları oynanmışsa.)  Tabi bu kartı N'Zoth tan tutun Brann Bronzbeard'a kadar bir sürü kartla kombo olarak kullanabilirsiniz. Ben daha çok Rogue kartları iyi görünüyor ama 6 mana oldukça pahalı Rogue curve'ünde. Druid içinse peynir ekmek gibi gidecektir. Kısacası ilk bakışta pek çarpmayan ama biraz düşünülünce oldukça işinize yarıyacak bir minion. (4/5)

Don Han'cho

Grimy Goon'ların temel üçlü class legendary'si de bu yapışık ogre ikizler. İlk bakışta yine çok çarpıcı bir etkisi yok, ama Grimy Goon'ların genelde bu +/+ etkisi ile çalışacağından bahsetmiştik. Bu kartta problem, etkinin hangi karta gideceğinin belli olmamasında. Bunun yanında bu tarz büyük minionlarla baş etmenin pek çok yolu var. En doğru kullanım alanı charge minionları bufflamaya çalışmakla olabilir. 1 manalık 1/1'lik Stonetusk Boar'u 6/6'lık yere atmak nereden baksanız çılgın bir avantaj sağlıyor. Kısacası bu kartla zarar etmeyeceksiniz hiçbir şekilde, ama ne Kazakus gibi eğlenceli bir yönü var, ne de Aya gibi taktiksel bir eğlence sunuyor.  Brann Bronzbeard ve Sadece bir minionı güçlendiriyor ki bu da hiç kötü değil elbette. Doppelganster diye bir kart var bu expensionda, henüz görmediyseniz ona bir göz atın ve bu kartla ne kadar abartılı bir uyum gösterdiğini görünce şaşıracaksınız. (4/5)

Finja, the Flying Star

Finja, murloc kelime oyunlu kartların yenisi. 5 mana bir murloc için en yüksek değerlerden biri, ama nereden baksanız yere 2 tane minion çağıracak kadar güçlü. Bu açıdan bir murloc deck için kötü bir kart olduğunu söyleyemem. Ama burada ayrıntı, bir minion öldürme zorunluluğundan geçiyor. Karşıdaki minion ölmezse aldığınız hasarla kalırsınız ve bir şey de olmaz. 5 manayı 2/4'lük bir miniona ayıracaksanız, gerçekten stealthi kaldıracağınız anı iyi kullanamanız lazım. Ben murlocseverlerin çılgınlar gibi peşinden koşacağını düşünmüyorum. Belki mana değeri 4 olsa ya da bu hali ile epik olsa da yeterli olabilirdi. "Anyfin can happen" tarzı deckler için elbette anahtar minionları pat diye yere koyması açısından çok daha değerli olacaktır. (2.5/5)

Genzo, the Shark

Uyanıklığı ile isim yapmış Genzo, tam agro kart çekme makinesi. Eğer Warlock değilseniz Hunter ve Warrior agro decklerinde en büyük eksiği kartların bittiği zaman topdecke mahkum kalmaktı. Şimdi bu sorunu bu kartı hayatta tuttuğunuz sürece sona erdiriyorsunuz. Warrior yine hadi neyse, çok fazla kart çektiren spell'i var ama Hunter kart çekmek konusunda ciddi problemler yaşıyor. Şimdilik biraz erken ama en azından 4. ele geldiğinde kartı kalmayacak olan face hunter'lar bir deneme sürüşü yapmalı. Onun dışında 4 manada 5/4 zaten fena bir değer değil. (3/5)

Hobart Grapplehammer

İnceleyeceğim ilk class legendary'si, iyilerden bir tanesi diye düşünüyorum. Bir warrior için, hele hele pirate oynuyorsa, silahının vuruşunu 1 arttırmak çok avatajlı. Gorehowl'un 7 değil 8 olması da keza oyunu baştan aşağı değiştiriyor (Ragnaros'u alabilmek gibi mesela.) Nereden baksanız pek zarar edilecek bir minion değil, 2 mana 2/2 zaten fena değil zaten. Özellikle bol silah kullanan pirate decklerde yer almalı diye düşünüyorum. (3.5/5)

Mean Streets Of Gadgetzan'dan Bug'lı Açılış

Türkiye Avrupa server'ına bağlı olduğundan oyuna henüz ulaşamadık ama Amerika'daki türdaşlarımız çoktan oynamaya başladı bile. Çoğu oyuncu 50 pack'lik pre-order yapmıştı, malum 170 küsür kartı zamanla açmak oldukça uzun süreceğinden. Herkes çılgınlar gibi pack'lerini açmış ve ortaya şöyle garip bir sonuç çıkmış. 3-class'lı kartlar diğer bütün kartlardan daha sık ortaya çıkıyor. Hatta aşırı sık çıkıyor bile diyebiliriz.

Forbes'te bugün bir yazı yayınlandı. Yazıyı yazan kişi 100 adet pack açtığını ve sonuçta neler çıktığını anlatmış. Her pack'te en azından 1 rare olması gerektiğini biliyoruz, her 5-10 pack'te 1 epik ve 20 pack'te 1 de legendary çıkması gerekiyor belirtilen istatistiklere göre. 100 pack'ten sadece 3 tane legendary çıkmasının hayalkırıklığından bahsetmiş. (Bu arada 50 pack Blizzard armağan etmiş, 40 kendi altınlarıyla almış, 6 pack oyun veriyormuş, gerisini de parasıyla tamamlamış.) Sonuçta 3 Legendary kartın da 2'si aynı kart çıkınca gerçekten canı sıkılmış adamın. Dahası Blizzard'ı insanların oyuna para harcamaları için kart oranlarını manipüle etmekle itham etmiş. Sonrasında 60 pack daha açmış ve 3 legendary daha bulmuş. (Bir tane diğer 2 aynı legendary'nin golden olanıymış :))

173 karttan 4'ünün aynı kart olma ihtimali?

Sonrasında 160 pack açmış biri olarak bazı kartların çok sık olarak aynı pack'lerde karşısına çıktığını fark etmiş. Bunu biraz araştırınca internette bir dalga insanın bu kart sıklığındaki bug hakkında şikayet ettiğini görmüş. Birkaç saat sonra da Blizzard açıklama yapmış. Şu an bu durumu fark ettikleri ve inceledikleri şeklinde. Ama tabi o kadar paraya ve altına kıyan insanlar bazen aynı pack'te karşısına çıkan 4 aynı kartı çoktan dust yapmış durumda. Blizzard'ın bu problemi tam olarak nasıl çözeceğini merak ediyorum. Çünkü para kazanmaya çalışırken tekrar oyuncularının güvenini kaybetmiş oldu.

Bu manzarayı görmek istemezdim.

Ben de bir süredir bu expension için altınlarımı biriktiriyorum. Yarın oyun bize de bedava 6 pack verecek -belirli görevler sonucu- ve biriktirdiklerimle de pack alıcam. Ama bir yandan eğer bu sorun çözülmeyecekse altınlarımı harcamak da istemiyorum. Daha kötücül bir bakış açısı ise Blizzard'ın bunu kasıtlı yaptığını düşünenler de olacaktır. Ben oyuna minimum para harcamaya çalışan biri olarak (birkaç wing satın almak dışında harcamam olmadı) açtığım 20 pack'ten de aynı kartlar çıkarsa tam bir hayalkırıklığı olacak. Öyle bir durumda kendimi Wild moda doğru yelken açarken görebilirim.

Özetle, Blizzard'ın problemi çözdüğüne dair mesajı gelene kadar altınlarınızı packlere harcamamanızı öneririm. Sonrasında geri dönüşü olmayacaktır.