Yaklaşım 1 aydır bloguma bir şeyler yazmadığının farkındayım. Üstelik çok düzenli bir şekilde yazarken aniden, bıçakla kesilir gibi kesildiğinin. İşin aslı burada yaptığım şeyin tıpkı en başta da söylediğim gibi, bir çeşit pratik olduğunu, bana hala hayatta olduğumu hissettiren bir şeyler yapmak olduğunu düşünüyordum. Bu blog darbe girişiminin öncesi güne denk gelen bir talihsizliğe sahip. Bu satırlarda bulmak zor olsa da, aslında bundan sonra her şey tepetaklak gider oldu. Depresyonumu ifade etmek zor, zaten amaç biraz da onlardan kaçmak. Bu satırları internetin koca çöplüğüne bırakırken aslında tarihe bıraktığımı düşünmek saflık olur. Çünkü ben yok olduğumda kimsenin açıp burayı okuyacağını sanmıyorum. Şu an bile buraya sadece tarama botları bakıyordur herhalde.
Aradan geçen zamanda bir müzik sitesinde yazmaya başladım.
https://plakdukkani.org/
Oldukça keyif alır oldum ve buraya harcadığım enerjiyi oraya harcamaya başladım. Başta iki taraflı yürütebilirim gibi gelmişti, ama sonunda bunun olmadığını anladım. İşimin ne kadar çok zamanımı aldığını ve kendime ne kadar az zaman ayırabildiğimi, hepsinden öte enerjimi nasıl korumam gerektiğini öğrenmem gerekti. Malum psikanaliz süreci toplam enerjimi büyük bir kısmını tükettiğinden, aslında ben kalan enerjiyi ekonomik bir şekilde harcamayı öğrendim. Plak dükkanı güzel yazıların olduğu, amatör ruhunu koruyan, iyi müzik dinleyen insanların olduğu bir site. Benzeri sitelerin (örneğin playtusu vs...) çokbilmişliğine, şımarıklığına ve ortamcılığına sahip değil. Plak dükkanı daha düzgün bir çizgide ilerliyor ve daha az okunuyor olsa da, daha çok parçası olmak isteyeceğim bir site.
Bu zaman diliminde ayrıca uzun süredir izlediğim en iyi filmi izledim. American Honey. Gerçekten bu kadar etkileneceğimi düşünmemiştim ama bayıldım. Nefesim kesildi hatta. Bu kadar destansı bir aşk ve kendini bulma öyküsü izlemeyeli çok olmuştu. Her yerini sevdim. İstisnasız. Hatta soundtrack albümü hakkında bir yazı da yazdım:
https://plakdukkani.org/soundtrack/2017/01/27/american-honey-cekme-kaset-tadinda-bir-soundtrack/
Bunun dışında 2-3 hafta önce bu ülkede daha fazla yaşayamayacağıma ikna olarak Almanca öğrenmeye karar verdim. Çılgınca bir karardı ve bir doktor olarak Almanya'ya gitmenin zorluklarının farkındayım ama aklıma başka bir ihtimal gelmiyor. Tekrar baştan USMLE gibi bir sınava hazırlanmayı Almanca öğrenmekten daha zor buluyorum. Hem de Trump gelir gelmez olan bitene bakılırsa, Amerika'ya gitmek o derece mantıklı bir karar gibi görünmüyor. Almanya da iyi değil ama sanırım tüm dünya sağcılaşıyor, ırkçılaşıyor artık. Bunu durdurmanın bir yolu da yok, her şey etki tepki gibi ilerliyor.
Her neyse, inceleme yazılarımı blogumda yazmaya ara vereceğim sanırım. Plak dükkanında sinema yazmıyorum ama yine de içimdeki enerjiyi dışarı atmamı sağlıyor. Üstelik arkadaşlarımla paylaşabiliyor olmam, yazdıklarımı paylaşmak konusundaki çekingenliğimi de aldı.
